Ik aai hem over zijn lijfje, zijn hoofdje, zijn lieve gezichtje.
Ik vertel hem hoeveel ik van hem hou, en dat we altijd met elkaar verbonden zijn. Zijn lipje krult om en hij begint over de dood. ‘Dood zijn is niet leuk!’ Er biggelt een traantje over zijn wang. ‘Als jij dood bent, ben ik je kwijt. En dan zijn wij niet meer bij elkaar.’
Ik leg hem uit dat we met onze harten verbonden zijn. Waar we ook zijn. We hebben magische lijntjes die altijd in verbinding zijn met iedereen van wie we houden.
Ik vraag hem of hij weet waar zijn hartje is. ‘In jouw buikje mama.’
Ik glimlach. ‘Jouw hartje zit hier, in jou.’ En ik leg mijn hand op zijn hart. We praten over het kloppen van onze harten. Zijn handje ligt op mijn hart, de mijne op zijn hart, en ik maak hem bewust van de warmte in onze harten. Dat die warmte liefde is, en wijsheid. Dat dit de energie van onze ziel is, en onze zielen altijd verbonden zijn. Waar we ook zijn!

Zijn lipje krult weer om. Ik zeg hem dat zijn traantjes er mogen zijn. Hij begint erover dat als hij groot is zijn oma doodgaat. En dan stelt hij vragen over mijn oma.
Ik vertel hem dat ik voel dat ze glimlacht, en ons omarmt. Dat ze altijd bij ons is. Vol verwondering en liefde.
Wil je nog iets weten?
‘Ik wil dat je verder vertelt mama.’
Ik vertel hem dat hij nooit alleen zal zijn. Dat er heel veel mensen zijn die van hem houden, en herhaal nogmaals dat we met onze speciale lijntjes altijd verbonden zijn. En de liefde in ons hart kunnen voelen als we aan de ander denken, waar we ook zijn.
‘Het zijn magische lijntjes hè mama?’
‘Dat zijn ze zeker lieverd!’

Na ons gesprek ligt hij naast me, met een vredig gezichtje, zijn armpjes open geslagen, zijn handjes open. Een serene energie. En na een paar laatste diepe levensvragen, zakt hij rustig in slaap.